هنوز صدای گریه های بی امان کودک فلسطینی در گوشم می پیچد . شاید این خاصیت صدای مظلوم است که هیچگاه خاموش نمی شود.....

در کودکی با بردن نام فلسطین تصویر پسر بچه ای برایم تداعی می شد که با پدرش در گوشه ای پناه گرفته بود ، اما شاید نمی دانست سرباز اسراییلی به هر قیمتی که باشد ماموریتش را انجام خواهد داد ؛ واین شد که با گلوله ی مستقیم ، پسر بچه ای را که تنها گناهش دین و ملیتش بود را به شهادت رساند .

گاهی با خودم فکر می کردم چرا سربازان اسراییلی برای جنایت هایی از این دست از هم سبقت می گیرند . شاید از همان نشان های شجاعتی می خواهند که آمریکا به خلبان هواپیمای جنگی اش داد ؛ همان خلبانی که هواپیمای مسافربری ما را هدف موشک هایش قرار داد .

چه دنیای غریبی ! 

مجرمان ، زنان و مردان و کودکان آزاده ای هستند که تن به ذلت نمی دهند .

کودک فلسطینی !

نکند دلت بلرزد و پایت سست شود . دیر نباشد که نوبت ما هم برسد . آقایمان که بیاید ،دست در دست هم زیر سایه ی مولایمان بر این لشکر کفر می تازیم .

آن زمان است که این وعده ی الهی محقق می شود :

« و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض ونجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین »

«و اراده ما بر این قرار گرفته است که به مستضعفین نعمت بخشیم و آنها را پیشوایان و وارثین روی زمین قرار دهیم»

یا مهدی